მას შემდეგ რაც სამსახური გამაჩნია, უამრავი ახალბედა მენეჯერისგან გამიგია, რომ ადამიანების მართვა მსოფლიოში ყველაზე რთული საქმეა. მენეჯმენტი იმდენად რთულია, რომ ურჩევნიათ იატაკები ხეხონ... ზოგჯერ... თუმცა მეორეს მხრივ, ყველას მენეჯერობა უნდა და თავს არწმუნებს რომ ეს შეუძლია...
ჩემი პროფესიის და სამსახურის ერთი შემადგენელი ნაწილია კონსულტაცია გავუწიო მენეჯერებს ამ საკითხში, რაც ყოველგვარი თავმდაბლობის გარეშე ვიტყვი რომ გამომდის, თუმცა აქ კვლავ ქართული "მაჩო" ხასიათი იჩენს თავს და ძალიან ცოტა ჯანსაღად მოაზროვნ ხვდება რომ ეს მას დაეხმარება...
დავუბრუნდეთ მენეჯმენტის პრობლემას, როგოც წინა პოსტში ვახსენე, ვგიჟდები მისტერ ჰაუსზე, რომელიც famous sick bastard–ია, და მაინც რიგი დგას მასთან მუშაობაზე, თავს უფლებას აძლევს დაამციროს, დასცინოს, საშინლად მოექცეს დაქვემდებარებულებს... მაგრამ არაფერი.... OK, I understand it's a TV Show, მაგრამ მე ვფიქრობ რომ ამაში არის რაღაც... და ეს რაღაც, უკიდეგანო პროფესიონალიზმია, ის რატომ არა აქვს პრობლემა ასეთ საშინელ ადამიანს დაქვემდებარებულებთან, მათ მოტივაციასთან დისციპლინასთან და ა.შ. ეს არის პროფესიონალიზმი, ანუ მენეჯერი თუ პროფესიონალია, მას ყველაფერს პატიობენ, იმიტომ რომ მასთან მუშაობისას უფრო მეტი სარგებელია, ვიდრე ასატანი და შეურაცხყოფა...
ამასთან ერთად პროფესიონალიზმში, ვიწრო სპეციალიზაციაში ბრწყინვალე ტექნიკურ ცოდნას არ ვგულისხმობ, ვფიქრობ რომ ეს ძალიან ბევრის მომცველი ცნებაა და ადამიანების ცნობასაც გულისხმობს....
No comments:
Post a Comment